In fata
judecatii
sunt asezat pe
un scaun de lemn,
prapadit,
prapadit,
ce-mi prezicea
sentinta.
Judecatorul imi
spune:
- te-am inzestrat cu viata,
cu talanti,
i-ai ingropat;
cu monotonia ta,
ti-ai inmormantat talentul,
fantezia,
dragostea,
ura,
dar si iubirea.
nu ai fost nici criminal,
nici binefacator,
nici creator
si nici distrugator.
In forma disperarii i-am rostit:
- Doamne, mai da-mi o viata,
doar una…
Lasa-ma sa-Ti repar scaunul!
Gabriel Popescu